Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, ο τυφώνας της προόδου, λέγεται μεταμοντέρνο, κι έρχεται να γκρεμίσει τις ριζοσπαστικές «αβεβαιότητες» του μοντέρνου, που με τα χρόνια έγιναν βεβαιότητες και αξιώματα.
Και πίσω από το Λόγο περί «αριστουργήματος» και «υψηλής τέχνης» των «Δεσποινίδων της Αβινιόν» ο Picasso ομολογεί :
«Από τη στιγμή που η τέχνη παύει να είναι τροφή για τα
καλύτερα μυαλά, ο καλλιτέχνης μπορεί να χρησιμοποιήσει το
ταλέντα του για να εκτελέσει όλα τα τεχνάσματα ενός
διανοητικού τσαρλατάνου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν σήμερα να περιμένουν πλέον παρηγοριά και ψυχική ανάταση από την τέχνη. Οι «καλόγουστοι», οι πλούσιοι, οι επαγγελματίες τεμπέληδες, οι πωλητές της πεμπτουσίας θέλουν στη σημερινή τέχνη μόνο το ιδιαίτερο, το συγκλονιστικό, το εκκεντρικό, το σκανδαλώδες.
Εγώ ο ίδιος, από την εμφάνιση του κυβισμού και μετά, τάϊσα αυτούς τους τύπους με αυτά που ήθελαν και ικανοποίησα αυτούς τους κριτικούς με όλες τις γελοίες ιδέες που πέρασαν από το μυαλό
μου. Όσο λιγότερο τις καταλάβαιναν, τόσο περισσότερο με
θαύμαζαν.
Διασκεδάζοντας τον εαυτό μου με όλες αυτές τις παράλογες φάρσες, έγινα πασίγνωστος, και πολύ γρήγορα.
Για
έναν ζωγράφο, το να είναι celebrity σημαίνει πωλήσεις και άρα
ευημερία.
Σήμερα, όπως ξέρετε, είμαι γνωστός, είμαι πλούσιος.
Αλλά όταν είμαι μόνος, δεν έχω την αυθάδεια να με θεωρώ
καλλιτέχνη, όχι με την μεγάλη παλιά έννοια της λέξης: ο Giotto, ο Rembrandt, ο Goya ήταν μεγάλοι ζωγράφοι.
Εγώ είμαι απλώς ένας δημόσιος κλόουν – ένας τσαρλατάνος.
Έχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την
ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία, την πλεονεξία των συγχρόνων
μου. Είναι μια πικρή ομολογία αυτή η ομολογία μου, πιο
επίπονη από ότι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επιτέλους
είναι τίμια!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου